Thailand is Top

Iets teveel inspiratie opgedaan in Lazy Laos... vandaar ietwat vertraging ;-)

Na twee dagen slowboat steken we na een laatste overnachting op Laotiaanse bodem de grens met Thailand opnieuw over… Alleen hierom zou je al van Thailand gaan houden: geen overdreven gedoe aan de grensposten, geen torenhoge visumkosten of speciale voorwaarden: een welgemeende ‘sawadee ka’, je paspoort op tafel, stempeltje erin en hop terug de bus op die ons verder brengt naar Chiang Rai.

In december bezochten we al Bangkok en enkele Thaise eilanden (Koh Samet, Koh Chang en Koh Mak) in het Zuiden, nu was het de beurt om Noord-Thailand wat te verkennen. Waar veel backpackers doorsjezen naar Chiang Mai of het chille Pai kiezen wij ervoor om een tijdje in Chiang Rai te verblijven. We installeren ons iets buiten het centrum in twee bungalowtjes naast elkaar waar we weer wat van thuisje kunnen spelen… wat huiswerk geven, de was eens gaan doen, de 7-11 bezoeken en nog eens zelf boodschappen doen om dan ‘s avonds lekker zelf de boterhammetjes te smeren… soms kan het leven simpel zijn!

Het hete seizoen komt hier stilaan op volle toeren en dat voelen we als we op stap gaan… heet-heet-heet! Al vlug besluiten we om de ochtendlessen te ruilen voor een middagsessie gevolgd door een frisse duik in het zwembad vooraleer we weer de stad induiken als het enigszins wat koeler is. De ochtenden zijn de beste momenten om een uitstap te ondernemen. Zo nemen we de tuk-tuk om een eindje buiten de stad de wel heel excentrieke White Temple te gaan bezichtigen. Ook al zijn wij -en zeker de jongens- wat tempelmoe, deze tempel is weer helemaal wat anders. De Wat Rong Khun is een hedendaagse (bouwjaar 1997) en onconventionele Boeddhistische tempel, volledig opgetrokken in het wit om de reinheid van Boeddha weer te geven en met vele spiegelmozaïekjes om Zijn Wijsheid te weerspiegelen. Met de felle ochtendzon erop is de tempel echt oogverblindend door zijn witte kleur. Hier en daar vind je vreemde accenten, met bijvoorbeeld gezichten van superheroes in de bomen of een helleput met krioelende handen en armen in alle mogelijke gedaantes. Heel bombastisch en meer overhellend naar kitsch dan kunst, maar met de kinderen een leuke zoektocht naar al het ongewone. Zo zien we het toiletgebouwtje eerst verkeerdelijk aan voor een tempel… zo uitbundig gedecoreerd is deze! Op het terrein zijn trouwens nog volop bouwwerkzaamheden bezig, pas tegen 2070 zou het hele tempelcomplex voltooid zijn… de Sagrada Familia op zijn Thais! We hangen nog een glinsterend wensblaadje in het zilveren gebladerte voor een goed verloop van onze reis en na een laatste blik op dit glimmende paleis tuk-tukken we weer de warme dag tegemoet.

Voor elke Thai en Thailand-ganger is Singha een naam als een klok… vooral bekend van zijn bier en water is het in bijna elke koelkast of aan elke bar te vinden. Voor grote Thaise firma’s is het een ongeschreven wet om via sociaal werk of andere activiteiten iets terug te geven aan het Thaise volk. Zo stampte de Singha Corporation een heus Singha Park uit de grond aan de rand van Chiang Rai. Op de voormalige gerstboerderij is nu een park herrezen met een landscape park waar je tussen de fruitgaarden, theeplantages en bloemenvelden kan fietsen of in het geval van de Aziatische toeristen, kan rondgereden worden in een golfkarretje ;-). Wij kiezen voor twee tandems om rond te cruisen, wat in dit weer toch een hele inspanning is. Maar we hebben het rijk voor ons alleen en het is heerlijk fietsen op het glooiende fietspad door het grote park. Halfweg belanden we bij een petting zoo, maar in plaats van konijntjes en geitjes hebben ze hier giraffes en zebra’s staan, toch heel exotisch hier in Azië. En in plaats van korreltjes te voeren mag je hier banaantjes geven die de giraffes gretig met hun lange blauwe tongen in ontvangst nemen… Speciaal. Wij puffen nog even uit en slaan een nieuwe watervoorraad in vooraleer we langs het zwanenmeer en de aardbeienplantages (ook een curiosum) terugfietsen richting de gouden Singha-leeuw die ons aan het eindpunt staat op te wachten… met natuurlijk een fris bruisend Singha-watertje en pintje als beloning voor de geleverde inspanningen!

We besluiten een dagje een auto te huren om de hitte wat te slim af te zijn met de airco. We trekken er op uit en volgen een hele dag de Kok-rivier en zien wel waar deze ons brengt. Zo zien we ‘s ochtends net na het vertrek een enorm Boeddha-standbeeld opduiken waar we als van een magneet naar toegetrokken worden. Het blijkt de Guan Yin te zijn, een reusachtig standbeeld van de vrouwelijke Boeddha, die opgetrokken wordt naast een bestaande tempel. Alweer een nieuw project waarmee ze heel wat bedevaarders hopen te lokken. Bij ons bezoek waren ze nog volop bezig met de afwerking van het 23-verdiepingen tellende standbeeld waar bezoekers zullen kunnen genieten van het uitzicht door de ogen van de Boeddha… Wij laten deze Boeddha voor wat ze is en zetten koers naar onze volgende halte… een Boeddha-grot! Deze stelt niet zo veel voor maar is gelegen aan de rand van de Kok-rivier waar de jongens kunnen genieten van een verfrissende duik in het water en wij met de voetjes in het water kunnen toezien in de beschermende schaduw van ons bamboehutje dat dienst doet als overdekt terras…

Na een goedkope, eenvoudige maar lekkere maaltijd trekken we weer verder. Met al vlug een korte stop langs de kant van de weg waar we een ananasplantage verkennen. De hellingen zijn hier bezaaid met de stekelige planten waar binnenin telkens één lekkere vrucht groeit. WO-les voor de kinderen en iets om op terug te kijken als ze in de Carrefour nog eens een ananas in hun winkelkarretje leggen. Next stop: Doi Bo! Een viewpoint van waaruit je een mooi zicht over de regio zou moeten hebben… en wie viewpoint zegt, weet dat dit ergens in de hoogte te vinden moet zijn. Onze navigatie-app wijst ons feilloos de weg. Al worden de nauwe geasfalteerde straatjes al snel ingeruild voor stoffige, steile dirt tracks. We geven niet op en jagen onze gehuurde stadswagen vlotjes (nou…) de hoogte in, tot aan het viewpoint. De weg ernaartoe was een heel stuk avontuurlijker dan het uitzicht… Door het burning season was het zicht beperkt en zagen we vooral een rokerige smog onder ons, maar hé… we waren hier toch maar mooi geraakt! Ha! En dan komt het moment van overmoed. We dalen af en zetten koers langs een stippellijn op de kaart… die brengt ons door een bergdorpje waar de tijd bleef stilstaan… net als wijzelf als we zien dat de weg hier doodloopt… althans voor elk gemotoriseerd voertuig! De dorpelingen kijken wat vreemd op van ons bezoek maar wijzen ons richting de te volgen weg. Even draaien om terug op onze stappen te keren en BAM… een ferme schok en we hangen vast… Achterwiel in de lucht en voorwiel in een diepe put… oeps! Al vlug blijkt dat we hier niet zomaar zullen uitraken. Gelukkig krijgen we hulp van de locals (geen letter Engels) en met wat planken onder de wielen en het betere duw- en trekwerk geraken we weer vlot. Dankbaar voor de gekregen hulp moeten we wel weer de helling op… eerst voorzichtig, maar al slippend rijden we ons vast… goed gas geven en plots spuit een waterstraal van onder de auto op. Huh? Watskebeurt? Van de wagen zelf lijkt me dit niet te komen… Blijkt dat we een waterleiding van het dorp dat tikje teveel gegeven hebben en er zo een fontein van gemaakt hebben. De dorpelingen lachen er wat mee en wuiven mijn geopende portemonnee eerst weg maar de uitgestoken 200 Baht (€5) als schadeloosstelling nemen ze dan toch nog aan… Ondertussen openen ze zelf het dorpswinkeltje! Misschien sukkelen die ‘farangs’ hier wel nog een tijdje door? Maar derde keer, goede keer: nog even “Khop Khun Khap” (bedankt en merci), wuiven en weg zijn we met onze bestofte wagen… Onszelf en de doorstane emoties spoelen we even verder af in één van de watervallen waar het heerlijk fris is… genoeg stof voor vandaag!

Terug bij de rivier nemen we nog een koffietje bij een leuke Homestay, van waar we aan de andere kant van de rivier een olifant lustig zien grazen aan de waterkant. Het blijkt geen echt wild exemplaar te zijn, maar de dorpsolifant die hier zijn gewone gangetje kan gaan.

Wat de lokale Chiang Rai-ees ‘s avonds uitspookt ontdekken we bij toeval als we passeren langs de oude luchthaven. Sinds de jaren ‘90 landen hier geen vliegtuigen meer maar wordt de landingsbaan elke avond ingenomen door hordes lopers, snelwandelaars, fietsers of enthousiaste jonge- en minderjonge-lingen die een spelletje sepak takraw spelen… sjotten met een rieten balletje en ze zijn er heel handig en bedreven in! Bij de oude verkeerstoren wordt dan weer gratis zumba-les gegeven waar een heel divers publiek aan meedoet… Het is iets wat je in veel plaatsen in Azië tegenkomt: meestal gratis en gemeenschappelijk sporten… het lijkt ons een beperkye inspanning om de mensen aan het sporten te krijgen en hier werkt het alleszins! Na 5 minuutjes rondhuppelen staan wij, ondanks de koelere avondlucht, al in schuim en zweet en gaan dan maar de lokale streetfoodkraampjes verkennen…

Na Chiang Rai zetten we koers richting Chiang Mai; één letter en 185 kilometer verschil. Hier vallen onmiddellijk de vele tempels op… maar liefst 300 tempels in alle soorten, maten en gewichten staan er verspreid door de stad en zijn omgeving. We fixen een tuk-tuk en doen wat aan temple-window-shopping, want alleen al aan de buitenkant valt er heel wat te zien. Bij één ervan houden we halt en zien we een merkwaardig offerritueel. Eerst verdwijnt er wat geld in een soort offerblok, dan wordt er (gewijd?) water in een bamboekoker geschept die aan een draak hangt en die draak wordt via een katrollensysteem naar boven getrokken waar hij zijn water op de tempel uitstort. Geen idee wat het allemaal te betekenen had maar er waren hier enkele enthousiaste vrijwilligers om dat allemaal ook nog eens uit te proberen!

Na ons laatste autohuurmomentje besluiten we hier een dag op stap te gaan met een taxichauffeur. Via een facebookgroep komen we met Josh in contact die ons een hele dag zal rondvoeren naar onze uitgekozen plaatsjes… Beginnen doen we met alweer een hele beklimming naar het omringende gebergte rond Chiang Mai, Doi Suthep. Het bergbewonersdorpje is één winkelstraatje geworden maar als we tot boven doorstappen komen we bij een hele vriendelijke lokale koffieboer terecht die een look-out koffiebar op poten heeft gezet. Naast het uitzicht genieten wij nog van een heerlijk kopje zelfgeplukte en -gebrande koffie en wat theeproevertjes terwijl de jongens zich uitleven op wat zelfgemaakte go-carts en in de weer gaan met pijl en boog. De koffieboer blijkt ook een uitstekende knutselaar te zijn!

We zakken terug de helling af naar één van de grootste toeristische trekpleisters van Chiang Mai: de Wat Phrathat Doi Suthep, de bergtempel die door heel wat bedevaarders en toeristen geroemd en bezocht wordt. De beklimming van 300 treden loont de moeite, normaal gezien niet enkel voor de tempel zelf, maar ook voor het uitzicht, wat in ons geval -dank u, burning season- toch iets minder imposant was… We dalen verder af met de taxi richting het meer van Huay Tung Tao, een geliefkoosde plek bij de locals om aan de rand van het water te gaan lunchen en wat verfrissing op te zoeken, waar wij dan ook maar al te graag aan meedoen ;-) Op de terugweg zouden we nog een handicraft village bezoeken, maar dat was niet meer dan een aaneenschakeling van wat ateliertjes met vooral grote winkelruimtes om de Chinese toerist met veel kooplust te plezieren… Dan liever de eenvoudige pottenbakkers even verder die met een manuele draaischijf de ene pot na de andere draaien en waar je gewoon een kijkje kan gaan nemen zonder naar een winkel gedreven te worden.

De streek rond Chiang Mai is ook bezaaid met allerhande avonturenparken, ziplines en hoogteparcours waar de ‘avontuurlijke’ toerist al eens in los kan gaan… Omdat Siebe zijn verjaardag er zit aan te komen mag hij een dag ‘den boom in’. Samen met Warre en el padre (Otis nog te jong en mama beetje blij niet de hoogte in te moeten) gaan we aan de slag in het grootste hoogteparcours van de streek. Balanceren, slingeren, kruipen, klauteren en ziplinen dat het een live lust is, hoog tussen de bomen in een junglegebied… een verjaardagscadeau dat kan tellen!

Chiang Mai is naast een tempelwalhalla ook het mekka van de cooking classes en geef toe: Thailand verlaten zonder te weten hoe je een heerlijk Pad Thai in elkaar kan flansen kan toch echt niet. Zodoende staan we op een morgen geheel opgetuigd met toeristisch hoedje klaar om onze inkopen te doen op de local market, want alles begint met de ingrediënten natuurlijk. Gelukkig wisselen we het hoedje al snel in voor een keukenschort en leren we, samen met de jongens, hoe we zelf Pad Thai, Tom Yam Soup, een Panang Curry of zelfgedraaide spring rolls kunnen klaarmaken… En zelfs Otis, niet de grootste fan van de Aziatische keuken, at met heel veel smaak de zelfbereide gerechtjes op!

Na de bergen was het weer tijd voor de zee… Warre vierde zijn verjaardag in December op Koh chang en het was Siebe zijn droom om ook op een eiland te verjaren. Aangezien we toch richting Maleisië gingen waar we afspraak hadden met broer en zus die op bezoek kwamen was een tussenstop op Ko Samui een kleine omweg. Vanuit Surat Thani de ferry op en anderhalf uur later waren we weer in eilandmodus. En zoals wel vaker met Airbnb hadden we het weer goed getroffen… Een mooi strandhuisje met de zee op 10 meter van de achterdeur en een zwembadje op 7 meter van de voordeur! En toen bleek dat we toffe buren hadden kon het al helemaal niet meer stuk. We maakten kennis met de Amerikaan Jonathan en zijn Thaise vrouw en drie kinderen… toevallig ongeveer dezelfde leeftijden als onze jongens en allemaal boys, boys, boys… Otis werd dikke maatjes met de 4-jarige Alex en Siebe en Warre spijkerden hun Engels bij met hun vrienden Pi en Piow… Er worden kampen gebouwd en schommels opgetrokken, bommetjes in het zwembad en stunten op het bodyboard en we krijgen een les in American Football on the beach! We gaan allen samen Mexicaans eten en na een aankoop van enkele kilootjes zeevruchten vanuit het zwembad (daar stond ze opeens aan de rand, mevrouwtje visverkoper) werd de bbq aangestoken en met wat heerlijke Thaise dipsausjes erbij deskundig verorberd door de hele bende… En zoals we al enkele keren eerder meemaakten konden we hier wel wat langer blijven hangen dan gepland maar gelukkig konden we uitkijken naar prettig bezoek uit België: broer Peter en zus Annekatrien met beider gezinnen… Malaysia, here we come!