Een nieuwe wereld gaat voor ons open in De Nieuwe Wereld...

Na onze lange reis in 2016 duurde het niet heel lang meer of het reisvirus kwam alweer de kop opgestoken. Akkoord, er waren mooie zoethoudertjes als Ijsland en Denemarken, maar de zin om er nog eens wat langer van tussenuit te trekken geraakte maar niet getemperd. Er werd al weer eens luidop gefantaseerd over een langere reis, 5 maand of zo, maar met twee middelbare schoolgangers bleek dat toch geen evidentie. Zeker niet met onze -ahum- toegewijde studenten. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt: de renovatie van onze zolder moest het onderspit delven en we zouden er gewoon het maximum uithalen, twee maand opnieuw onderweg met ons vijf.

Op naar de Nieuwe Wereld, het Amerikaanse continent, wat ook een hele nieuwe wereld voor ons is. Tijdens onze vorige reis was het soms wat frustrerend om niet met de gewone bevolking te kunnen spreken buiten de toeristische gebieden, want reken maar dat een Chinees, Rus, Laotiaan of Vietnamees weinig met een andere taal dan zijn moedertaal te doen heeft.

Aangezien ik ooit op een blauwe maandag de studies Vertaler-Tolk aangevat had (Engels-Spaans, 2de zit en afgehaakt) en nadien nog wat avondschool Spaans gevolgd had viel de keuze al snel op Latijns-Amerika. Uiteindelijk kozen we voor Peru en Ecuador en kijk, hier zitten we nu!

Lima

Met al de nodige vertraging in Zaventem en een nipt gehaald transit overstap in Canada belanden  we uiteindelijk in Lima, hoofdstad van Peru met een tiental miljoen inwoners en gelegen aan de Grote Oceaan. Het is nacht als we er aankomen en kunnen vanaf de luchthaven linea directa naar ons hostel om nog wat bij te slapen, wat aardig lukt.

Na een eerste verkwikkend ontbijt (met een geheel onverwachte kolibrie-spotting in de binnentuin) trekken we erop uit om de stad even te verkennen. Het is hier winter en de beruchte ‘garúa’ teistert de hoofdstad: grijs en miezerig weer, niet onmiddellijk het soort weer dat je associeert met Zuid-Amerika. We wandelen richting de kustlijn met de hoop dat de zon toch nog door de grijze wolken breekt, wat niet echt lukt. We komen op een surfstrandje terecht waar vele tientallen surfers op de juiste golf liggen te wachten terwijl enkele meters verder de PanAmericana Highway de hoofdstad afsnijdt van het strand… mooi is anders.

Dan maar richting de binnenstad voor wat couleur locale. Het is zondag en er zijn heel wat activiteiten in enkele verkeersvrij gemaakte straten. We wandelen door het Parque Kennedy waar de katten baas zijn, gaan een stevige sandwich eten in de befaamde ‘sanguicheria’ La Lucha, passeren verschillende mooie kerkgebouwen en laten natuurlijk de Plaza de Armas niet links liggen, waar we een eerste portie churros van een abuelita kopen… De dag afsluiten doen we met een bezoek aan het Circuito Mágico del Agua: een park aan de rand van de stad waar elke avond een groot water- en lichtspektakel gehouden wordt om het telkens talrijk aanwezige publiek te plezieren en waar nodig te verfrissen.

Paracas

We laten het grijze Lima snel achter ons en trekken verder richting Paracas, een 250 km zuidelijker. Reizen doen we in stijl met de Cruz Del Sur-bus, een moderne dubbeldekker met alle comfort, van tv’tjes en oplaadpunten tot veel beenruimte en stoelen die heerlijk achterover kunnen kantelen zonder de achterbuur al te veel op de zenuwen te werken. We zitten frontrow bovenaan, met een mooi uitzicht over de Panamericana. Enfin, wat je een mooi uitzicht noemt, in het begin passeren we vooral de pueblos jóvenes, de nieuwe wijken die langs de uitkanten van de stad als paddestoelen uit de grond rijzen en de nieuwe sloppenwijken zijn. Armtierig, stoffig en zonder veel uitzicht op een goed toekomst. Daar zit je dan in je mooie bus een reality check te ondergaan…

De stoffige wijken maken plaats voor woestijn die de Costa (één van de drie grote klimaatgebieden van Peru) typeert. Af en toe remmen we af voor alweer een stoffig stadje en uiteindelijk komen we aan in Paracas in de Pisco-regio. We worden hartelijk ontvangen in ons basic hospedaje en de eigenaar helpt ons de volgende dagen wat in te plannen. Ondertussen is het weer van het zonnige type en lonkt dus het strand en een eerste cocktail! Ok, het strand is niet paradijselijk, maar de jongens amuseren zich terwijl wij van een Pisco Sour nippen en de eerste pelikanen en Jan-Van-Genten over het water zien scheren.

Paracas is vooral bekend van het gelijknamige National Reserve dat we de volgende dag bezoeken. De driver die we geregeld hebben blijkt tevens onze gids te zijn tijdens ons bezoek. In het Spaans geeft de oude man ons uitleg over het reservaat en bezoeken we vindplaatsen van fossielen (die er gewoon voor het oprapen liggen), gaan we langs La Catedral ( een rotsformatie in zee die na een aardbeving voor de helft ingestort is) en kijken we uit over de prachtige stranden van Playa Roja of spotten we vele zeevogels in de Lagunilla waar de jongens er plezier in hebben om de pelikanen te voeren met restjes vis die ze vinden langs de kade.

Meer zeevogels staan er de volgende dag op het menu met een bezoek aan de Islas Ballestas. Deze eilandengroep was vroeger een belangrijke vorm van inkomsten voor de lokale bevolking. Niet voor het toerisme, zoals nu, maar voor… de vogelkak! Op die eilanden resideren zoveel vogels dat om de zoveel tijd er meters vogelkak of guano van het eiland kunnen geschept worden, wat in het pré-kunstmest-tijdperk letterlijk het witte goud was. En eerlijk waar, nog nooit in ons leven hebben we zoveel vogels bijeen gezien. Sommige delen van het eiland zijn niet meer wit van de guano, maar zwart van alle vogels die er verblijven. En plots zie je dan hele zwermen het eiland afvliegen, mee met de juiste stroming en op zoek naar lekkers uit de zee. We zien er aalscholvers, Jan-Van-Genten, meeuwen, gieren, scholeksters, pelikanen en een Humboldt-pinguin of vier wegwaggelend in de verte… Ook de zonnebadende zeeleeuwen zijn een mooi spektakel om zien.

Huacachina

Diezelfde dag nog sjezen we door naar de woestijn-uit-de-boekskes rond Huacachina. Hier vond je vroeger verschillende oases die nu ofwel uitgedroogd zijn of er is zoals rond de grootste oasis een soort toeristisch pretpark gecreëerd. Huaca-fucking-china zoals er al eens door kwatongen zou durven gesproken worden. De oase op zich is dus zoals verwacht een afknapper maar de woestijn die er achter oprijst is echt wel andere koek. Tot zover het oog reikt enkel en alleen maar zand en duinen, een prachtig zicht en een moment om als je eenmaal bovenop een duintop geklauterd bent intens te genieten van het weidse uitzicht en de stilte. Al moet je dat niet tussen 16u en 18u gaan doen, want dan hoor je enkel de ronkende motoren van de vele strandbuggy’s die woestijninwaarts trekken voor een dolle rit. We laten ons door de kinderen overtuigen om aan dit spelletje mee te doen en het was een hell of a ride! We hadden onze omgebouwde Landcruiser van het jaar 2000 wel privé geregeld om niet met een bende te enthousiaste backpackers opgescheept te zitten. En ook al was de chauffeur op de hoogte van het kindergehalte in onze buggy, toch moesten we hem meermaals un poco mas despacio por favor toeschreeuwen om de verschrikte blik in Otis zijn ogen wat te verminderen. Onderweg werd er nog gestopt voor een partijtje sandboarden wat voor veel plezier en zand op alle onmogelijke plaatsen zorgde… Een geslaagde dag die we afsloten met het bewonderen van een zonsondergang in de woestijn, die eenmaal de zon verdween ook enorm afkoelde… tijd om andere oorden op te zoeken!

We kozen ervoor om niet in het ûbertoeristische Huacachina zelf te verblijven, maar in het nabijgelegen Ica. Geen oase hier, maar een uit de kluiten gewassen woestijnstad met veel stof, toeterende taxi’s, mototaxi’s en bussen. Waar in Lima de meeste taxi’s op CNG rondtuften is het hier bijtijds een zwart rookgordijn van diesel en andere uitlaatgassen. Soms hebben we het idee dat de vele taxi’s en consoorten hun eigen verkeersinfarct creëren, want de meeste ervan rijden gewoon leeg rond op zoek naar mensen om rond te brengen. Letterlijk élke taxi die ons passeert toetert dan ook eens om zijn aanwezigheid aan ons te laten blijken, en zo doen ze dat bij de meeste voetgangers… Kabaal genoeg dus. En dat kabaal werd nog iets luider toen Peru buurland Chili uit de Copa America kon knikkeren om zo zelf door te stoten naar de finale van de Copa tegen Brazilië! Feest en getoeter alom in de stad!

De volgende dag trokken we nog eens de woestijn in om de enorme zandduinen te trotseren en te beklimmen. En hoewel het ‘s nachts dus erg afkoelt is het overdag best behoorlijk warm om zo’n inspanning te doen. Met het nodige zweet op de rug bereiken we een duinrug en installeren we ons even om van het zicht en de stilte te genieten, nu de zandbuggy’s nog niet aan het rondracen zijn. Alhoewel die stilte ook weer relatief te noemen is als onze jongens zich uitleven en roepend en springend van de duinen donderen. Zand in oren en broeken, terwijl we straks nog de nachtbus op moeten naar Arequipa… dat belooft!